Kampinoski Park Narodowy
Kampinoski Park Narodowy - https://www.kampinoski-pn.gov.pl
Kampinoski Park Narodowy utworzony został uchwałą Rady Ministrów z dnia 16 stycznia 1959 r., jednak idea utworzenia Parku powstała już w latach dwudziestych XX w. Park obejmuje prawie całą północną część powiatu i zajmuje około 33 % jego terytorium. Powierzchnia parku wynosi aktualnie 38544 ha i w 70 % pokryta jest lasem. Tereny wchodzące w skład Kampinoskiego Parku Narodowego charakteryzują się urozmaiconą, jak na obszary nizinne, rzeźbą terenu. Krajobraz jest pełen kontrastów, w którym dominują wydmy i tereny bagienne. Flora Puszczy Kampinoskiej ukształtowana została w ciągu ostatnich kilkunastu tysięcy lat a najczęściej występującymi gatunkami drzew są: sosna, olcha czarna, dąb oraz brzoza. Obszar Kampinoskiego Parku Narodowego ze względu na swą specyficzną mozaikę środowisk o skrajnie odmiennych warunkach stwarza dogodne warunki do życia wielu gatunkom zwierząt m.in. stanowi cenny teren lęgowy ptaków i ważne miejsce na trasie ich wędrówek. Na terenie Puszczy występuje około 16,5 tys. gatunków zwierząt, wśród których występuje 220 gatunków chronionych. Największym z 50 gatunków ssaków jest łoś, będący symbolem Kampinoskiego Parku Narodowego. Liczne są też sarny, dziki, jelenie, a także bobry. Wśród leśnych drapieżników spotykane są kuny, lisy, jenoty oraz rysie, które po wielu latach nieobecności powróciły w puszczańskie ostępy. W 2000 roku Kampinoski Park Narodowy wraz ze strefą ochronną został uznany przez UNESCO za Światowy Rezerwat Biosfery pod nazwą „Puszcza Kampinoska” i w 2004 r. wszedł w skład sieci NATURA 2000.
Wyjątkowa wartość Kampinoskiego Parku Narodowego polega na tym, iż posiada on nie tylko walory przyrodnicze, ale jest także prawdziwą skarbnicą miejsc pamięci narodowej. Ze względu na bliskość Puszczy Kampinoskiej oraz bogactwo zabytków Powiat Warszawski Zachodni jest również doskonałym miejscem relaksu dla zmęczonych wielkomiejskim gwarem warszawiaków. Na terenie Parku Kampinoskiego rozwijana jest turystyka krajoznawcza, piesza, rowerowa i konna, a zima również narciarska. Służą jej oznakowane szlaki turystyczne o długości około 360 km oraz ponad 200 kilometrowy tzw. Kampinoski Szlak Rowerowy. Na obrzeżach parku do dyspozycji turystów przygotowane są parkingi, pola wypoczynkowe i tereny biwakowe.
Cisza i nieskażona przyroda Parku oraz liczne zabytki architektury na jego obrzeżach przyciągają zarówno turystów jak i licznych artystów dla których pejzaż Puszczy Kampinoskiej wielokrotnie był natchnieniem poetów i plenerem dla malarzy, fotografików i reżyserów.
Oprócz ochrony przyrody i prac o charakterze naukowym Park prowadzi również działalność edukacyjną, która jest jednym z ważniejszych zadań parków narodowych. Początki edukacji w Kampinoskim Parku Narodowym sięgają 1964 r., kiedy to w budynku dawnej kasjerówki byłego Nadleśnictwa Kampinos rozpoczęło działalność Muzeum Puszczy Kampinoskiej. W 1974 r. wytyczono w Parku trzy ścieżki przyrodnicze umożliwiające zwiedzającym bezpośrednie zapoznanie się z poszczególnymi elementami przyrody: ze światem roślinnym, zwierzęcym, procesami przyrodniczymi, budową geologiczną. Obecnie działalność edukacyjna skupia się przede wszystkim na dwóch placówkach: Centrum Edukacji Kampinoskiego Parku Narodowego w Izabelinie oraz utworzonym w 1990 r. Ośrodku Dydaktyczno-Muzealnym im. Jadwigi i Romana Kobendzów w Granicy koło Kampinosu.
